кәр
1. Қаһар, ашу-ыза, ызбар. Қанай ағасыз баруға әке кәрінен қорқамын (Ә.Сәрсенбаев). 2. Қиыншылық, таршылық. Заманның ауыр қыспақ кәрін көрді (Тоқмағамбетов). Кәрін қайтарды – жуып-шайып ашуын басты. Кәр қылды [көрсетті] – ашу шақырды, сес көрсетті. Кәр қысты – ашу-ыза кернеді. Кәріне мінді – қаһарланды, қатуланды. Кәрін төкті (шашты, шақырды, қадады, тікті) – бар ашу-ызысын білдіріп қатуланды, қаһарына көшті. Кәріне ұшырады (ілікті, кезікті, түсті, қалды) – қаһарына тап болды, қатты ашу-ызасын келтірді