кеңірдек
1. Көмейден басталып, өкпемен ұштасатын тыныс түтігі. Кеңірдегін жырта айғайлады (Жәкенов). 2. ауыс. Жемқор, тойымсыз. Құлқыны кең, кеңірдегі тоймайтын адам (Шәріпов). Кеңірдегінен алды – а) буындыра қысты, қылғындырды; ә) қыспаққа алып састырды. Қызыл кеңірдек болды – ұрысып-таласты, керісті. Кеңірдегін майлады – пара берді, аузын алды. Кеңірдек барқыт – жол-жол барқыт. Кеңірдек жыртысты – Қызыл кеңірдек болды. Кеңірдектей тойды – аузы-мұрынан шыға тамақтанды. Кеңірдектен келді - белшесінен батты