сөз
1. Белгілі бір мағынаға ие, заттар мен құбылыстардың атауын білдіретін тілдің негізгі единицасы. Түгел сөздің түбі бір – түп атасы Майқы би (Мәтел). Сөз сөзді тудырады. 2. Бір нәрсе жайында айтылған әңгіме. Көр-жерді сөз етіп тұрып қаппыз (Т.Нұртазин). 3. Жиналыста көпшілікке қарата айтылған пікір, мәлімдеме. Отырғандар мына сөзден көп жайға қанықты ("Қаз. әдеб. "). 4. Әнге арналған өлең тексі. Ән сөзі , әр кімге түсінікті (Сейітов). Сөз табы – лексикологиядағы негізгі сөздер мен көмекші сөздердің топ-топқа бөлінуі. Сөз төркіні – сөздің түпкі мағынасы, түпкі түр-тұрпаты. Сөз болды – әңгіме етті. Сөзге келді – а) тілдесті, керілдесті; ә) сөз айтуға шамасы келді. Сөзге қалды [ілікті] – өсекке таңылды. Сөзге құлақ қойды [салды, асты] – айтқанды тыңдады. Сөзге жеңсік бермеді – сөзге тоқтамады, өршелене сөйледі. Сөзді жүндей сабады – көп сөйледі, бөсті. Сөздің қысқасы – тоқ етері; сөздің дұрысы. Сөздің майын тамызды – сөзді әдемілеп, шебер сөйледі. Сөз жоқ – анық, даусыз. Сөз қонбады [дарымады] – ұқпады, түсінбеді. Сөз салды – араға адам салып пікірін білдірді. Сөз саптады – жүйелеп сөйледі. Сөз тізгінін берді – емін-еркін сөйлеуге ерік берді. Сөз ұстар – айтыс кезінде, айтысушы жақтың атынан сөз сөйлейтін басшы кісі. Сөз шығарды – әңгіменің шетін шығарды. Сөзі аяқ асты болды [далаға кетті, жерде қалды, зая болды] – айтқанын ешкім елемеді. Сөзі бір жерден шықты – айтқандары үйлесе кетті. Сөзі дуалы (көне) – айтқаны келетін киелі деген мағынада айтылады. Сөзі мірдің оғындай – сөзді жеріне жеткізе айтты. Сөзінде тұрды – айтқанын орындады. Сөзін жерге тастамады – дегенін екі етпеді. Сөзінің жаны бар – айтқаны дұрыс