қақпақыл
1. Домалақ келген бес тасты қолмен қағып ойнайтын ойын; бестас, қақпатас. 2. Допты бірден-бірге жүгіртіп, ары-бері тебу әдісі. О баста аяғымен қақпақыл ойнай алмаушы еді (Әбділбаев). 3. ауыс. Біреулерден көрген түртпек; қақпай. Ол өмірдің қақпақылына көп түсті. Қақпақылға салды – ары итеріп, бері жықты. Қақпақылға түсті – көпшіліктің қаққысына ұшырады. Қақпақыл етті [қылды] – біреуді қаққыға ұшыратты, зәбір-жапа шектірді