қарату
1. өзг.етіс. Қара-т. 2. Біреуге қарай бағыттау, тікелей арнау. Әкесі өзіне қаратып айтып отырған іспетті (Боқасов). 3. Белгілі себептермен бір нәрсені кейінге қалдыру, тосқызу. Шілдехананы Байдәулеттің келуіне қаратып отыр екен (Исабеков). 4. ауыс. Күшпен жаулап алу, бағындыру. Кейіннен Ертіс бойын түгелдей өзіне қаратып алды (Баяндин). 5. Табыс табу, пайда түсіру. Айлығымды алып, үйге келсем, Ілеш отыр екен. – Қанша қараттың? - деп сұрады (Ө.Ахметов)