үру
Iүф деп, ауыздан күшті жел шығару, үрлеу. Қарысқан саусақтарын демімен үріп, қолын ысқылады (Жұртбаев). Үрген қарындай (қуықтай)- домаланған, тырсиған (адам). Үрген местей (тұлыптай) – тырсиған, жуан семіз. Үріп ауызға салғандай – сүп-сүйкімді, өте әдемі. Үріп ішіп, шайқап төкті – өмірі молшылықта, тоқшылықта өтті
II
1. Иттің абалап шәуілдеуі, арсылдауы. Құрманбай көк төбеттің тегін үрмегенін бірден білді (Әбдірахманов). 2. ауыс. Аузына келгенді, сөйлеп балағаттау. Үрген керек болса, мен саған үргенді көрсетейін ("Қаз. әдеб. ")