абылаңқы
1(Гур. , Бақс. ; Сем. : Мақ. , Ұрж. ; Рес. : Орын. , Омбы) ерте туған төл. Мынауың тайынша ма, баспақ па дегенде, жоқ а б ы л а ң қ ы дейміз (Орын. , Ад. ). Колхозда а б ы л а ң қ ы қозы да бар (Гур. , Бақс. ). Ертедегі түркі жазба ескерткіштерінің бірінде: авлак қозы, кейде оғлақ қозы (Ат-тухфа., 1978, 259, 353). Қазақ тілінің жергілікті ерекшелігінде осы тұлға сәл дыбыстық өзгеріске түсіп әрі -қы қосымшасы арқылы «абылаңқы» болып қалыптасқан
2
(Орал, Жымп. ) сөзі көп, сөзуар адам. А б ы л а ң қ ы адам (Орал, Жымп. )
3
(Гур. , Есб. ) аңыру, таң қалу. Бағытжан а б ы л а ң қ ы л а н д ы да қалды өзінен-өзі (Гур. , Есб. )
4
(ҚХР ) қазақ жеріндегі иттің бір түрі, иттің бұл түрінен қасқыр алатын «бөрі басарлар» көп шығады