аламан
1(Гур. , Маңғ. ) сарбаз, шапқыншы қол. Таң сарғайып атқанда, Иса-Досан бастаған Алпыс кісі а л а м а н, Айналасын жау қамаған, Астына мінген аттары Қазмойын тұлпар жараған (Сәттіғұл). Қара Мәмбет залымның а л а м а н ы көп еді (Н. Байғ. , Шығ., 140). [Әзірбайжанша алабан тонау, талау; аламан шапқыншылық жасау, тонау (Азерб.-рус. сл., I, 1962, 96, 99); қырғ. аламан бей-берекет шабуыл, шапқыншылық (К. Юд., КРС, 45). Ертедегі түркі жазба ескерткіштерінде аламан үйсіз-күйсіз, қаңғыбас (А. Бор., Бадаи..., 75)]
2
(Қарақ. , Монғ. ) көпшілік, халық, тобыр. Базардағы а л а м а н д а р д ы ң ішіне барып, мен де қойып кеттім (Қарақ. ). Қара қасқа ат мінген, құйрық, жалын шарт түйген, Алдына дабыл өңгерген, Артына сауыт бөктерген, А л а м а н ғ а дем берген. Азды көпке теңгерген («Алпамыс батыр»). А л а м а н ғ а дем бердік. Аса жұртты меңгердік Қара қазақ баласын Хан ұлына теңгердік (Махамбет). [Өзбекше оломон тобыр, көпшілік (Узб.-рус. сл., 1959, 303)]