аңлау
1. (Жамб. : Шу, Сар. ; Алм. , Іле) аңдау. Алыстағы жауыңнан, а ң л а п жүрген дос жаман (Жамб. , Шу). А ң л а м а й сөйлеген, ауырмай өледі (Алм. , Іле). Ондай жағдайда Рысқұловқа бір таяқ тиерін де а ң л а ғ а н д а й еді (Ш. Мұрт., Жұлд. көп., 211). “Тілі екеудің діні екеу” деген сөз бар, А ң л а м а й бұзып алма дініңді адам! Алал жүріп еңбек ет, әрекет қыл, Қарсы келмей ұғып ал мұнымды адам (Ақыт, 23). 2. (Ауғ. ; Ир. ) түсіну, аңғару, байқау. Дәрісіңді а ң л а д ы ң ба, балам (Ауғ. )