аран
1(Көкш. , Қ-ту ; Қар. ) шөп, қиқоқырдан жасалған ашық қора. Қыста а р а н малға суық болады (Көкш. , Қ-ту ). Оңтүстіктен солтүстікке қарай созылған биік, ұзын кірпіш а р а н н ы ң ішіндегі жоңышқасы аралас көк бидайық, қоян жон мая таудай, қанша жесе таусылар емес (Ғ. Мұст., Дау. кейін, 169). Ертедегі түркі жазба ескерткіштерінде аран мал қора, ат қора (ДТС, 51). [Цахаша араңдас дүкен, қойма; бур. аранға қалқан (үй алдындағы) (ССТМЯ, 1, 49)]
2
(Ақт. : Ырғ. , Шалқ. ) атқора. Ат а ра н д а тұр (Ақт. , Шалқ. ). Езіліп жүрген халықты, Айдап тықты а р а н ғ а, Қарсы тұрған кісіні, Айдаттырды қамауға (Н. Байғ. , Таңд. шығ., 171). Бұл сөз татар тілінің диалектісінде де кездеседі: атны а р а н ғ а апқалы кирәк (Диал. сузлек, 1953, 37)
3
(Түрікм. , Красн. ) ойпаң жер. Малды а р а н ғ а иіріп салдық та, ауылға келдік (Түрікм. , Красн. ). Жанарыс балалары а р а нғ а қамап аулап алған құланның қызыл қуырдағына белшесінен бөгіп отырған Есеттің ауылында екі күн жатты (Ә. Кекіл., Үркер, 269)
4
(Қост. , Жанг. ; Гур. , Тең. ) үкім, билік. Сарбаздар жеңген соң, алашордашыларға менің а р а н ы м жүрді (Қост. , Жанг. )
5
(Монғ. ) қақпан