бейшора
(Монғ. ) бейшара, сорлы. Б е й ш о р а шал осы елдің кәрісі еді, Құрметтеген барша жұрт «дәрісі» еді (Монғ. ). Бір шайқады, қарға өлді жерге құлап, Өліп қалды, б е й ш о р а жатыр сұлап. Әлін білмес әлектер толып жатыр Мұнан әбірет алыңдар салып құлақ (Ақыт, 31). Қатын айтты: “Расулға жаным құрбан, Қайтейін байым кәпір құдай ұрған. Б е й ш о р а, мұны апарып күнің көр” – деп, Үстінен бір киімін қайыр қылған (Сонда, 131). Қаршадайынан жоқшылық тақсіретін тартып, ыстық пен суықта шаршап-шалдығуды бастан кешіріп өссе де б е й ш о р а қабақ шытып көрмеген-ді (Д. Нац., Шығ., 155)