далда
(Сем. , Шұб. ; Алм. : Еңб-қаз. , Шел. ; Шығ.Қаз. , Ү-Н. ; Монғ. ; Маң. , Маңғ. ) таса, ық, қалқалы жер. Ит-құс жайылып жатқан малға д а л д а м е н келеді (Маң. , Маңғ. ). Біраздан соң дүрбісін шытына орап қойнына тығып, әдетінше етегін қағып түрегеліп ұяға қайталап бір қарап қыраттай жүріп д а л д а ғ а түсті («Шұғыла», 1992, №4, 31). Тастың д а л д а с ы, шынында да, ысылдай соққан суық желдің бетін қайырып… (О. Бөк., Өз от. өш., 119). Алдында ешқандай д а л д а с ы жоқ – есігіңізді ашасыз да бірден кең дүниеге шығасыз (М. Мағ., Көк кеп., 14). Бір айлық жаттығуға шықтық. Құм шағылдың ішінде басыңды тығар д а л д а жоқ (Қ. Ысқақ, Күреңсе, 194)