деңгене
1(Жезқ. , Ағад. ; Сем. , Абай) құрқұлақ, аштық кезінде тараған ауру. Д е ңг е н е болған адамның тісінің көк еті қанап, аяғын баса алмай, мешел боп қалады (Жезқ. , Ағад. )
2
(Жамб. : Шу, Мер. , Луг. ; Қ-орда, Қаз. ; Қарақ. ) серне, ортақтасып мал сойып жейтін дәстүр. Мына ауылдың жігіттері д е ң г е н е қып атыр екен (Жамб. , Шу). Бір марқаны д е ң г е н е ғып жепті Қ-орда. , Қаз. ). Д е ң г е н е н і ң жолына мал шалуға кірісіп жүрген д е ң г е н е н і ң ұйымдастырушысы («Ү-Н. кол.», 1937, №21). Үш адам бір тоқтыны д е ң г е н е қып жеп тауысқанын өз көзіммен көрдім (Маң. , Маңғ. ). Д е ң г е н е д е н құр қалған, әйеліне ие болмас (Қарақ. )