жадағай
1. (Шымк. , Қызылқ. ; Сем. : Көкп. , Ақс. , Абай) астарсыз тігілген жеңіл шапан. Ол шыли ж а д а ғ а й киетін (Шымк. , Қызылқ. ). Оның үстіне кигені ж а д а ғ а й екен (Сем. , Абай). 2. (Гур. , Маңғ. ; Түрікм. : Красн. , Таш. , Ашх. ; Қарақ. ) арасына жүн, мақта тартып тігілген астарлы шапан. Ж а д а ғ а й д ы бұрын шаруа адамдары күзгі салқыннан бастап жазғытұрымғы өкпек жел басылғанға дейін үстінен тастамаған (Гур. , Маңғ. ). Бәйбіше ж а д а ғ а й ы н жамылды да, сыртқа шығып кетті (Түрікм. , Красн. ). Неліктен қаусырмалы ж а д а ғ а й д ы, кернейді екі жағы екі жаққа (Х. Есенж., Ақ Жай., 19). 3. (Қарақ. ) жағасы сырма жұқа шапан. Ж а д а ғ а й с ы з жан қалмас, жаға берсе, тал қалмас (Мақал; Қарақ. ). Бұл ұйықтай алмасын білгесін ж а д ағ а й ы н иығына іліп сыртқа шықты (Ә. Нұрп., Сең, 266). Қара кемпір арқасындағы ішіне түйе жүн салып сырыған күліш ж а д а ғ а й ы н баласының аяқ жағында бір уыс боп бүрісіп жатқан келінінің иығына жапты (Ә. Кекіл., Құс қан., 107)