жона
1. (Қост. , Аман. ; Жезқ. , Ұлы. ; Орал, Орда; Қ-орда: Арал, Сыр. , Жал. ; Ақт. : Ойыл, Ырғ. ) ердің екі қапталының астына ғана салынатын желдік, қапталдық. Аттың ж о н ас ы н қалыңдап жасау керек (Қост. , Аман. ). Балам, ер-тоқымның ж о н а с ы тозып қалыпты ғой, жөндеттіріп алсаңшы Қ-орда. , Арал). Ердің ж о н а с ы бар ма? (Ақт. , Ойыл). Ж о н а с ы бос ерден құлап қаласың (Ақт. , Қараб. ). 2. (Гур. , Маңғ. ; Орал: Казт. , Жән., Орда; Түрікм. : Красн. , Небид. , Ашх. , Таш. ; Қарақ. ) былғары тоқым, асты киіз, үсті былғары әбзел. Ж о н а н ы сәндікке салады (Гур. , Маңғ. ). Ақбас ерге ж о н а жарасады (Гур. , Маңғ. ). Қонақ мінетін атқа ж о н а сал (Орал, Жән.). Атқа ж о н а тоқым сал (Орал, Казт. ). Біз ж о н а н ы киізден де, былғарыдан да жасаймыз (Орал, Орда). Ердің ж о н а с ы қалың болса, аттың арқасына жайлы болады (Қарақ. ). Алыс жер емес, ж о н а салып міне сал (Түрікм. , Красн. ). Тіпті ол атты алып қайтпақ боп, бір ж о н а, бір ноқтасын қолтығына қысып, сыртқа да шықты (Ә. Нұрп., Қан мен тер, 210). 3. бунақ-есек, өгіз және солар сияқты жүк тиелетін хайуандардың жүк астына қойылатын тоқым (М. Қашқ., III, 36). 4. Қ-орда. , Арал; Гур. , Маңғ. ) тебінгі тоқым