шошала
1(Түрікм. : Красн. , Ашх. , Таш. ; Гур. , Тең. ; Ақт. : Ырғ. , Жұр. ; Қ-орда: Арал, Қарм. ; Рес. : Орын. , Сарат. ) сиырға тиетін шанышқақ, оқыра. Мөңкігенің не ш о ш ал а тиген сиырдай (Түрікм. , Красн. ). Жаз айындағы ш о ш а л а д а н мал қатты ариды Қ-орда. , Қарм. ). Сиырға ш о ш а л а тигенде, Жайық бойындағы тоғайға барып паналайды (Орын. , Бөр. ). Ш о ш а л а с ы бар сиыр жөнді оттамайды Қ-орда. , Арал). Сиырға ш о ш а л а тию уақты өтті (Ақт. , Ырғ. ). Бұл сөздің оқыра, шанышқақ, сәйгел, т.б. бірнеше жергілікті нұсқалары бар
2
(Көкш. : Еңб. , Шуч., Боров. ; Сем. : Шұб. , Абай, Ақс. , Көкп. ; Алм. , Шел. ; Жамб. : Мер. , Шу, Қорд. , Луг. ; Қост. : Об. , Жанг. ; Жезқ. : Ұлы. , Ағад. ) ас-су қоятын үй, кілет, ас үй. Бұл ш о ш а л а д а н келген түтін ғой (Көкш. , Щуч. ). Ауыл үйлер ш о ш а л ад а, күн суық, Жел де азнап аш қасқырдай ұлып тұр (С. Мұқ., Таңд. шығ., 79). Кілет, ш о ш а л а, зәузенәй атаулыға Әйгерім қыс азығын ертеңді-кеш жиғызып жүр (М. Әу., Абай жолы, ІІ, 386). Ертеңгі-кеш мал жайлауға шыққан шалын бәйбішесі қақсап жүріп не қораның бұрышынан, не ш о ш а л а д а ғ ы жерошақтың басынан тауып алатын (Қ. Ысқақ, Күреңсе, 54)