ыза
(Рес. , Орын. ; Ақт. : Ырғ. , Шалқ. ; Гур. , Маңғ. ; Қ-орда: Жал. , Сыр. , Қарм. ; Шымк. , Арыс) сыз, дымқыл. Тоғай арасы ы з а болады (Орын. , Бөр. ). Қауынды ы з а жерге отырғызамыз Қ-орда. , Сыр. ). Жердің әбден ы з а болғанын оның бетіне шыққан көбік, сорынан білеміз. Жалғыз ағаш деген жердегі ы з а ғ а қауын тігеміз. Ы з а н ы ң суы тұздай ащы (Қ. Әбд., Тәт. қауын, 24). Аз-маз діңкәс бар адамға мына жерден ы з а соғады (Ақт. , Ырғ. ). Ы з а ғ а жатқан қой өкпе ауруына ұшырайды (Шымк. , Арыс). Жердің ы з а с ы кеуіп кетіпті (Гур. , Маңғ. ). Далада, ы з а д а отыруға болмайды (Шымк. , Арыс). Арғы жақтағы өзен жағасына төніп келген көк майса ы з а н ы ң нақ жиегіне түсе қалып, атының ерін шапшаң сыпыра бастаған (Х. Есенж., Ақ Жай., 178). қ. зай, зәй, зәк.