әуіт
1. (Шымк. : Арыс, Сайр. , Сарыағ. ; Ақт. , Ырғ. ; Қ-орда: Қарм. , Шиелі, Сыр. ; Жамб. , Шу; Қарақ. ; Өзб. : Бұх. , Ташк. ; ҚХР ) тоспа, су қоймасы. Түлкібастың үстінде ә у і т қып қойған су бар (Шымк. , Сайр. ). 2. Қ-орда. , Арал; Ақт. : Қараб. , Ырғ. ; Жамб. , Сар. ; Шымк. , Сарыағ. ) шығыр суы жиналатын жер. Біздің баспақ ә у і т к е түсіп кетіпті (Ақт. , Ырғ. ). Ә у і т т е г і суды науамен атызға (қ.) жібереміз Қ-орда. , Арал). Ә у і т т е су мол, сарқылмайды (Шымк. , Сарыағ. ). Шығырдың ә у іт і н і ң кергісі суға кетіп қалыпты (Қарақ. ). Т. Айдаров әуіт «әуіз» сөзінің фонетикалық варианты деп қарайды: әуіз>әуід>әуіт (Т. Айд., Қаз. тіл. лекс. ерек., 53). [Өзбекше ховуз (Узб.-рус. сл., 660)]. қ. әуез, әует, әуіз, шүңейт.