Патристика
Патристика (гр. pater - әке, лат. рatres - әкелер) шіркеу әкелері деп аталатын ІІ-VІІІ ғ.ғ. ерте христиандық шіркеу «теоретиктерінің» теологиялық-философиялық ілімдерінің жиынтығын қамтитын, білдіретін термин. Патристика пұтқа табынушылық политеизмге (көпқұдайлық), гностицизмге (кенже антикалық пен ерте ортағасырлық дәуірде Таяу Шығыста пайда болған бір қатар діни-философиялық жүйелердің ортақ аты), манихейшілдікке (ІІІғ. Персияда-Иранда Мани негіздеген діни ілім) қарсы күресте дамыды.Ол өзінің дамуында үш кезеңнен өтті:
- апологетика (ІІ-ІІІғ.ғ);
- классикалық патристика (ІV-V ғ.ғ);
- соңғы кезең (VІ-VІІІ ғ.ғ).
Негізгі өкілдері: Ориген, Григорий Нисский, Аврелий Августин (Блаженный-Әулие). Патристиканың атқарған басты қызметі – христиандық догматиканы (философияны) бір жүйеге келтірді. Оны кейін схоластика таратты, уағыздады.