Сяо
Сяо – Конфуцийдің (б.д.д. VІ-V ғ.ғ.) діни философиялық іліміндегі маңызды ұғымдардың бірі. Ол ата-аналарға, үлкендерге және жалпы ата-бабалардың ғұрыптары мен дәстүрлеріне, заттардың қаз-қалпында ізетті және құрметті қатынасты белдереді. Б.д.д. ІV-ІІ ғ.ғ. «сяо» категориясына арнайы трактат жазылды, б.д.д. ІІ ғ. ол «Сяо цзин» («Канон сыновней почтительности» – «Балалық қошеметтеушілік каноны») деген канондық статус алды.Бүкіл конфуциандық дүниетанымның негізіне патриархалдық, иерархиялық қатынастар салынған болатын, ал адамның міндеттері әке мен баланың, үлкен мен кішінің қатынастарынан шығарылды. Сондықтан «балалық қошеметтеушілік» принципі барлық ізгіліктердің жалпы негізінің рангісіне («дәрежесіне») көтерілді. Конфуцийдің бүкіл ілімі Қытайда көне заманнан қалыптасқан дәстүрлі отбасылық-тайпалық ырым-жоралар мен ата-бабаларға табынуды сақтау және бекітуге толық бағытталды. Міне, осыдан мемлекеттегі тәртіптерге, оларды жүзеге асыратын шенеуніктерге құрмет туады.