Шабда
Шабда (санскр., дәлме-дәл:сөз, дыбыс) – үнді философиясында ауызша куәлікті танымның қайнар көзі ретінде қарау. Бұл ретте шабда деп ведалардың абыройлы сөзше (ауызша) куәлігі сенімді білімнің үшінші қайнар көзі мағынасында түсініледі.Ведалық әдебиетті шрути және смрити деп бөлген сияқты, шабда да солай шрутиге және смритиге (дәлме-дәл: көне заманнан есте қалған, аңыз, дәстүр) бөлінеді, біріншісінің беделі үлкенірек деп есептеледі. Танымның осы түрін чарвактар мен буддистерінен басқа барлық діни – философиялық мектептер мойындады, бірақ әртүрлі мағынада түсінілді. Мысалы, вайшешиктер шабданы шығарылатын, қорытынды білімге жатқызды. Ведантистер мен мимансактар ведалардың сөзін білімнің ең абыройлы қайнар көзі деп санады және оған жасалмаған және мәңгі бар болады деген статус берілді(өйткені сөз (дыбыс), олардың пікірінше, кеңістіктің немесе эфирдің (акаша) қасиеті болады). Мимансактардың буддистер және найяиктармен(ньяя) мәңгі болатын дыбыс туралы полемикасы үнділік логиканың дамуы үшін үлкен маңызды болды.