Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі (Қалиев Байынқол)
жанық
ет. жерг. 1. Қызығу, құмарту. – Қойшы, ей, – деді Бектенберген ж а н ы ғ а түсіп. – Бұл сөзді кімге айтып жүр? (Қ. Сәрсекеев, Қызыл жалау, 2, 145). 2. Жанын жеу, жан ұшыру, жанталасу, аласұру. Аюкеге тағы да жаушы шаптырып, «қос қоса көріңіз» деп ж а н ы қ т ы (Ә.Кекілбаев, Үркер, 277). Рас, көкпарға келгенде ж а н ы ғ а жөнелетін қырғыз жігіттері де текежаумыттың өзі (С. Ақтаев, Дала тур., 57).
Вы можете поставить ссылку на это слово:

будет выглядеть так: жанық


будет выглядеть так: Что такое жанық