Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі (Қалиев Байынқол)
сұрғай
ет. жерг. Сұрлану, сұрқайлану. Аспан барған сайын с ұ р ғ а й ы п, жер беті бұрынғысынан да ағара түсті (Ә.Кекілбаев, Бір шөкім., 25). Жаңа ғана жүрегін запыран боп қысқан ащы ойларынан адасып, көкірегі кеуіп, қос шекесі шымырлап, жүйкесінің бәрі босап, саусақтарының ұшы дірілдеп, өңі қашып, с ұ р ғ а й ы п кетті (Ә.Кекілбаев, Дала., 52).
Вы можете поставить ссылку на это слово:

будет выглядеть так: сұрғай


будет выглядеть так: Что такое сұрғай