уат
зат. жерг. 1. Арық (жап) жағасына үйілген топырақ. Қыз нән кетпенді у а т қ а кірш еткізді де, кісілерден сытылып шыға берді (Т.Әлімқұлов, Сырлы наз, 154). 2. Арық жағасына өскен көк шөп. – У а т қ а байлап мінетін торы төбелім бар, - деді Ақын (Т.Әлімқұлов, Көкек айы, 46). – У а т қ а байлап жүрген бағланым бар еді. Сізге бұйырды (Бұл да, 53). Өзен жағасында жайқалған қалың жүгеріні паналап, аттарын у а т қ а оттатты (Жұлдыз, 1970, №12, 71).