Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі (Қалиев Байынқол)
қандағай
зат. көне. Бұлан. Таң бозынан өріске шыққан киік, жайылымға тұрған қ а н д а ғ а й, үйірімен өрген тарпаң, тағы мен құлан алыстан естілген дабырдан бой салып қаша қоймаған-ды (М.Мағауин, Аласапыран, 117). Киік пен қ а н д а ғ а й араласқан. Құлан мен тарпаң қосылған. Дүркірей басып, бүкіл даланы жауып кетеді (Бұл да, 118).
Вы можете поставить ссылку на это слово:

будет выглядеть так: қандағай


будет выглядеть так: Что такое қандағай